De Dood

Ik ben dikwijls herboren, uit de bodem
van verslagen sterren, ik herschiep de draad
van de eeuwigheden die ik met mijn handen bevolkte
en nu ga ik sterven, zonder meer, met aarde
over mijn lichaam, bestemd om aarde te zijn.

Ik kocht geen perceel van de hemel die de priesters
verkochten, noch aanvaardde ik duisternissen
die de metafysicus vervaardigde
voor zorgeloze machtigen.

Ik wil in de dood bij de armen zijn
die geen tijd hadden haar te bestuderen,
terwijl ze geslagen werden door hen die
de hemel verdeeld en geordend houden.

Ik heb mijn dood klaar, als een pak
dat op me wacht, in de kleur waar ik van houd,
in de maat die ik vergeefs zocht,
met de diepte die ik nodig heb.

Als de liefde haar vanzelfsprekende stof verspilde
en de strijd zijn hamers verslijt
in andere handen van verzamelde kracht,
dan komt de dood de tekens uitwissen
die jouw grenzen hadden opgetrokken


– Pablo Neruda -