Het oog

Op een keer zei het oog: 'over deze valleien heen zie ik een berg gehuld in blauwe nevel. Is hij niet prachtig?

Het oor luisterde; en na enige tijd aandachtig geluisterd te hebben, zei het: 'Maar waar is die berg dan toch? Ik hoor hem niet.'

Daarop sprak de hand en zei: 'Vergeefs poog ik hem te voelen of te tasten, ik kan geen berg vinden.'

En de neus zei: 'Er is geen berg, want ik kan hem niet ruiken.'

Daarop keek het oog een andere kant op, en zij begonnen samen te praten over de vreemde waan van het oog.

En zij zeiden: 'Er moet iets niet in orde zijn met het oog.'

Uit: De dwaas van Kahlil Gibran