Ik heb altijd van de woestijn gehouden.Men gaat op een duin zitten.
Men ziet niets en hoort niets.
En toch straalt er iets in de stilte...
'De woestijn is zo mooi doordat er ergens een put verborgen is’, zei de kleine prins.
Tot mijn verbazing begreep ik ineens die geheimzinnige uitstraling van het zand.
Tot mijn verbazing begreep ik ineens die geheimzinnige uitstraling van het zand.
Toen ik een klein jongetje was, woonde ik in een oud huis waarvan de legende zei dat er een schat begraven lag.
Niemand had hem wel ooit ontdekt of er zelfs naar gezocht.
Maar toch betoverde hij het hele huis.
Mijn huis verborg een geheim in de diepte van zijn hart.
Mijn huis verborg een geheim in de diepte van zijn hart.
'Ja,' zei ik tegen het prinsje, 'of het nu een huis is, sterren of de woestijn - hun werkelijke schoonheid is onzichtbaar.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten