Vincent

Sterren in de nacht

Blauw en grijze kleurenpracht

Starend op een zomerdag

Met ogen die ooit keken in mijn donkere ziel

Op de heuvel een schaduwvlek

Schets een boom, een bloemendek

Een koele winterbries, in kleur vastgelegd

Op een landschap van sneeuwwitte canvas

Nu begrijp ik pas wat je zeggen wou aan mij

Hoe je leed, verteerd door geestespijn

En hoe je hen een wereld schenken wou
Maar niemand die luisterde, niemand die wist hoe

Misschien komen ze er nog wel toe

Sterren in de nacht

Schilder bloemen in vuur en vlam

Dwarrelwolken in paarse neveldamp

Weerkaatst in Vincents ogen van Delfts blauw

Een kleurenpalet ontvouwd

Amberkleurig graan in het ochtendveld

Verweerde gezichten, door pijn geveld

Vertroost door een tedere schildershand

Nu begrijp ik pas wat je zeggen wou aan mij

Hoe je leed, verteerd door geestespijn

En hoe je hen een wereld schenken wou

Maar niemand die luisterde, niemand die wist hoe

Misschien komen ze er nog wel toe

Want ze konden niet van je houden

En jouw liefde was zo oprecht

En toen je door wanhoop werd versmacht

In die kille kille sterrennacht

Zocht je - als zovele geliefden - de dood

Maar ik had je kunnen zeggen, Vincent

Voor een prachtig mens als jij

Heeft deze wereld nimmer oog

Sterren in de nacht

Portretten in een verlaten zaal

Figuren op muren, kaal en vaal

Met ogen die naar de wereld kijken, en die niets vergeten

Zoals die onbekenden in je leven

De dolende man, arm en haveloos

De zilveren doorn aan een bloedroze roos

Geknakt en gebroken op de maagdelijke sneeuw

Ik denk dat ik nu weet wat je zeggen wou aan mij

Hoe je leed, verteerd door geestespijn

En hoe je hen een wereld schenken wou

Toen luisterde er niemand, en ook nu geeft niemand je gehoor

Misschien luisteren ze wel nooit

Don McLean Vertaling: Anita Pisters