Het leven van een bloem

Vanuit een bladkring schuchter als een kind,

waagt zij het amper om zich heen te speuren,

weet zij zich door een golf van licht omringd,

vat niet hoe dag en zomer blauwer kleuren.

Wind, vlinders en het licht lokken aan;

glimlachend voor het eerst toont zij het leven

haar bange hart en leert zich overgeven

aan drommen dromen van een kort bestaan.

Nu lacht zij honderduit, haar kleuren gloeien,

goud zwelt het stuifmeel in de helmknop al,

zij leert hoe zwoele middagzon kan schroeien,

moe neigt zij naar het loof bij avondval.

Haar kelk gelijkt een rijpe vrouwenmond

die trilt wanneer ze aan de tijd gaat denken,

die lacht hoewel reeds op de achtergrond

verzadiging en bitter einde wenken.

Verschrompeld nu, gerafeld en verschoten

gaan blaadjes moe over de zaadrok hangen

en worden huiveringwekkend vaal,

het grote Mysterie houdt de stervende omvangen.

Hermann Hesse