Kahlil Gibran - over Liefde

Als de Liefde je toewenkt, volg haar dan,
Hoewel haar wegen moeilijk begaanbaar zijn en steil.
Als ze haar vleugels om je heen slaat, zwicht dan voor haar,
Hoewel je wellicht wordt gewond door het zwaard dat schuilgaat tussen haar slagpennen.
En als ze je toefluistert, schenk haar dan geloof,
Hoewel haar stem je dromen verbrijzelt, zoals de noordenwind door een tuin woedt en haar maakt tot een woestenij.

Want ofschoon de Liefde je kroont, kruisigt ze je ook.
Ofschoon ze dient voor je groei, zal ze je ook snoeien.
Ofschoon ze opstijgt om je hoogste, teerste takken te strelen, die bevend trillen in de zon,
Daalt ze ook af naar je wortels om ze los te schudden waar ze zich vastklampen aan de aarde.

Als een korenschoof gaart ze je bijeen.
Ze dorst je tot je naakt bent.
Ze want je tot je vrij bent van kaf.
Ze maalt je tot je blank bent.
Ze kneedt je tot je soepel bent.
En wijst je dan toe aan haar heilig vuur,

opdat je heilig brood wordt voor Gods heilig feestmaal.
Dit alles doet de liefde, opdat je de geheimen van je hart leert kennen

en zo een deel wordt van 's levens hart.

Maar als je in je angst alleen de vrede en de zoetheid der liefde zoekt,
Is het beter dat je je naaktheid bedekt, haar dorsvloer verlaat
En een wereld betreedt zonder seizoenen, waar je zult lachen maar niet je volle lach,

en wenen, maar niet al je tranen.

De Liefde geeft enkel zichzelf en put slechts uit haar eigen bron.
Zij weet niet van bezitten en wil evenmin in bezit genomen worden,
Want zij heeft genoeg aan zichzelf.

Als je liefhebt, zeg dan niet: 'God is in mijn hart'; zeg liever: 'Ik ben in het hart van God.'
En denk niet dat je de loop van de Liefde kunt bepalen,

want de Liefde bepaalt, zo zij je waardig acht, jouw loop.
De Liefde kent geen ander verlangen dan zichzelf te vervullen.

Maar als je liefhebt en toch verlangens koestert, laat dit dan je verlangens zijn:
Smelten en worden als een snelvlietende beek die haar melodie zingt voor de nacht;
De pijn kennen van te veel tederheid;
De liefde doorgronden, gewond worden
En vrijwillig en vreugdevol bloeden;
Bij het ochtendgloren ontwaken met een gevleugeld hart,

dankbaar voor weer een dag van liefhebben;
Rusten op het middaguur en de vervoering van de Liefde overpeinzen;
Tegen de avondstond huiswaarts keren vol dankbaarheid;
En dan slapen met een gebed voor de geliefde in je hart

en een lofzang op je lippen.